Ο Θωμάς θέλει να καταλάβουν οι κόρες του τη σημασία της ειλικρίνειας. Παρόλο που είναι αρκετά μικρές ακόμη – η Μαρία 7 χρονών και η Ιωάννα 2,5 – ήδη τις ενθαρρύνει συνειδητά να μη λένε κάτι αν δεν το εννοούν και να μη φοβούνται να δοκιμάσουν καινούρια πράγματα, ακόμη κι αν διαφέρουν από αυτά που κάνουν οι άλλοι γύρω τους.
Θέλω μεγαλώνοντας να αποδεχτούν αυτό που είναι. Έχω πάντα κατά νου ότι πρόκειται για μια διαδικασία σε συνεχή εξέλιξη. Αρκετοί προσποιούνται ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι, για να κερδίσουν την επιδοκιμασία και αποδοχή από τους άλλους. Αυτό, φυσικά, δε μπορεί να κρατήσει για πολύ. Οι άλλοι θα καταλάβουν, αργά ή γρήγορα, τον πραγματικό σου εαυτό και αυτό θα κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα σε σχέση με το να είσαι ο εαυτός σου από την αρχή.
Ευτυχώς για τον Θωμά, τόσο η Μαρία όσο και η Ιωάννα είναι εκ φύσεως εξωστρεφείς. Έχουν έναν στενό δεσμό μεταξύ τους και παίζουν συχνά μαζί, παρά τη διαφορά ηλικίας τους. Αυτήν την περίοδο, η Μαρία ενδιαφέρεται κυρίως για τη γυμναστική και τις χορογραφίες, και όποτε μπορεί κάνει πρόβες στο σπίτι. Η Ιωάννα χαίρεται όταν τη βλέπει και προσπαθεί να μιμηθεί τα βήματά της, κάτι που πολλές φορές τις κάνει να γελάνε. Η Ιωάννα είναι η πιο επίμονη από τις δύο, δε τη νοιάζει αν δεν τα πολυκαταφέρνει ακόμη, της αρέσει να προσπαθεί.
Αυτό που βρίσκει δύσκολο, λέει ο Θωμάς, είναι ότι μπορεί να περνά μαζί τους πολύ λίγο χρόνο τις εργάσιμες ημέρες. Πρέπει να δουλεύει πολλές ώρες και όταν φτάνει στο σπίτι, συνήθως μετά τις 7, δεν προλαβαίνουν να κάνουν πολλά μαζί. «Ακόμη και όταν περνάμε τα σαββατοκύριακα παρέα, συχνά νιώθω τύψεις γιατί δε μπορώ να αποστασιοποιηθώ εντελώς από τη δουλειά μου. Είναι δύσκολο να καθαρίσω το μυαλό μου και να χαλαρώσω μαζί τους όσο θέλω, ειδικά αυτή την περίοδο. Μετά τον πρώτο χρόνο, όταν αρχίσουν να μιλάνε, όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα. Η προσωπικότητα και η συμπεριφορά τους αλλάζουν βδομάδα με τη βδομάδα και δε μου αρέσει να νιώθω ότι χάνω κάτι από αυτές τις αλλαγές. Για παράδειγμα, λατρεύω να τις αγκαλιάζω, είναι από τα καλύτερα πράγματα όταν έχεις δυο κόρες, αλλά τώρα πότε μ’ αφήνουν, πότε όχι, δεν ξέρω γιατί».
Ότι δεν μπορεί να τους δώσει σε χρόνο όμως, φροντίζει να τους το δίνει σε συνέπεια.
Όταν πω ότι θα κάνουμε κάτι μαζί, τότε θα το κάνουμε.
«Το πρόγραμμά μου δε μου αφήνει μεγάλα περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς και πρέπει να προετοιμάζω πολύ πριν τι θα κάνουμε στον κοινό μας χρόνο. Αυτό ακούγεται λιγότερο διασκεδαστικό από το να κάνουμε κάτι αυθόρμητα, αλλά νομίζω ότι τις βοηθά να καταλάβουν την αξία της σωστής διαχείρισης του χρόνου. Μου αρέσει επίσης να τους δίνω τη δυνατότητα της επιλογής, να τις αφήνω να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο ή τρία πράγματα που μπορούμε να κάνουμε. Αυτό τις βοηθά να συνειδητοποιήσουν ότι η γνώμη τους έχει αξία και τις μαθαίνει να ζυγίζουν μόνες τις αποφάσεις τους. Χαίρομαι όταν δεν αμφισβητούν τον εαυτό τους, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι θα με χρειάζονται όλο και λιγότερο όσο μεγαλώνουν».