Εάν δεν κάνεις ένα παιδί να νιώσει ισότιμο μέλος σε μια οικογένεια με διακριτούς ρόλους δε θα μπορέσεις να έχεις και μια σχέση βάθους μαζί του και ενδεχομένως, στην πορεία, να το έχεις απέναντί σου για τους λάθος λόγους. Αυτά σκέφτομαι τώρα που η Δέσποινα είναι 16 ετών και διαπιστώνω ότι άξιζε η προσπάθεια εκ μέρους μου να την κατανοήσω από πολύ μικρή. Αντιλήφθηκα πολύ γρήγορα ότι είναι κορίτσι και ότι σκέφτεται ως τέτοιο, επομένως έπρεπε στην αρχή να ακούσω με προσοχή ό,τι μου λέει και ποιο είναι το νόημα πίσω από μια απλή ερώτηση όπως
μπαμπά πώς σου φάνηκα στο μπάσκετ σήμερα;
Ως πατέρας έχω κάνει μεγάλη εσωτερική προσπάθεια να μάθω να της κάνω ανοιχτές ερωτήσεις για να την ωθώ στον να σκέφτεται και να ψάχνει απαντήσεις σε πολλά πράγματα αλλά και για να την καταλαβαίνω καλύτερα. Επί της ουσίας τη σχέση μου με την κόρη μου την έχτισα ρωτώντας! Αυτή η διαδικασία αφενός με έφερε πιο κοντά της και αφετέρου με έκανε καλύτερο. Το κάθε παιδί έχει τους δικούς του κώδικες επικοινωνίας και πιστεύω ότι μέχρι σήμερα έχουμε μια σχέση εμπιστοσύνης γιατί δεν ήμουν ποτέ θέσφατο, ούτε μάνατζερ.
Έμαθα να κάνω ένα βήμα πίσω, βάζοντας στην άκρη τα δικά μου κουτάκια ώστε να μπορώ να την ακούω πραγματικά και να την νιώθω.
Κοντά στη Δέσποινα ανακαλύπτω κι εγώ πράγματα. Επιπλέον, η Δέσποινα είναι πρακτικό παιδί και μιλάει με ακρίβεια. Όταν το αντιλήφθηκα άρχισα να διαλέγω τις λέξεις συνειδητά ώστε
να συνεχίζω να χτίζω γέφυρες με τον διάλογο και την επικοινωνία ανάμεσά μας.
Έγινα πιο ακριβής αλλά και πιο συνεπής σε αυτά που λέω. Δηλαδή, όταν λέω ότι πρέπει να έχει τη θέση της και το ρόλο της στην οικογένεια το καλλιεργώ πραγματικά και με αγάπη δεν το βομβαρδίζω. Όταν της μιλάω δε θα της πω, για παράδειγμα, «είσαι καλό παιδί αλλά…» γιατί αυτό αναιρεί το γεγονός ότι είναι καλό παιδί, είναι σαν να τορπιλίζω την προσπάθεια επικοινωνίας. Θα προτιμήσω να της πω «Δέσποινα, εγώ περίμενα αυτό…» ή «είχα στο μυαλό μου κάτι άλλο». Εξάλλου οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απλές φτάνει να εξασκηθούμε στο να ακούμε πραγματικά και στη συνέχεια να αντιδράμε όπως ο πομπός και ο δέκτης.
Κάπως έτσι τη βοήθησα να μη μισεί τα μαθηματικά, τη φυσική και τη χημεία.
Μπήκα στη θέση της, την άκουσα και χρησιμοποίησα τον ενθουσιασμό της για καθημερινά πράγματα, όπως η μουσική και το φαγητό, για να της δείξω ότι αυτές οι επιστήμες είναι παρούσες παντού, δεν είναι κάτι άπιαστο και θεωρητικό. Ήταν απλό αλλά ακόμα κι εγώ που έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να ακούει και να παρατηρεί χρειάστηκα καιρό για να βρω τον τρόπο!
