Η ζωή έχει χιούμορ τελικά….
Με μια πρώτη ματιά φαίνεται βουνό να έχεις μεγαλώσει με τρεις αδελφούς και το σύμπαν να σου στέλνει τρεις κόρες όμως καταλήγω ότι αυτό που μετράει είναι η αποδοχή. Έτσι ήταν και οι δικοί μου γονείς, μας αποδέχονταν και αυτό μας βοήθησε πολύ στην ενήλικη ζωή μας και εμένα προσωπικά στο πώς να είμαι καλός μπαμπάς.
Έχω την Ωρέλια (4) και τις δίδυμες Καρίνα και Κάσσια (2)… Α! Και έναν κορωναϊό 2 ετών!! Οι δίδυμες ήρθαν τέσσερεις μήνες πριν την πρώτη σοκαριστική καραντίνα του 2020 στην Αγγλία και τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Ήταν τεράστια η πρόκληση… Ο κόσμος άδειαζε τα είδη πρώτης ανάγκης σωρηδόν και εμείς έπρεπε να έχουμε γάλα στο σπίτι για να καλύψουμε τις ανάγκες δύο νεογέννητων καθημερινά και την Ωρέλια που έπρεπε να προσαρμοστεί σε πολλές ακραίες συνθήκες ταυτόχρονα.
Όμως και για μένα άλλαξαν πολλά, δεν περίμενα να γίνω πατέρας γιατί τα χρόνια περνούσαν και δε φαινόταν στον ορίζοντα.
Όταν έγινα άλλαξαν πολλά, όταν δε έγινα πατέρας διδύμων άλλαξαν τα πάντα.
Θέλω να πω, όλα είναι θέμα προσαρμογής και το κατά πόσο εστιάζουμε στην εξέλιξη. Δυστυχώς, κανένα από τα παιδιά μας δεν κοιμάται καλά μέχρι σήμερα αλλά το διαχειριστήκαμε, βρήκαμε την ισορροπία μας με τη σύντροφό μου και στο μεταξύ η Ωρέλια έχει μεγαλώσει αρκετά ώστε να μπορώ να δεθώ μαζί της όχι μόνο φροντίζοντάς την αλλά και συζητώντας μαζί της. Με τις δίδυμες ακόμα υπάρχει πολλή διαχείριση γιατί είναι μικρές.
Παρόλα αυτά, όλο αυτό που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια μου έχει διδάξει να είμαι ευγνώμον για τις αναπτυξιακές πίστες που ξεπερνάμε κάθε τόσο και να μην εστιάζω στην έλλειψη ύπνου. Με τη σύντροφό μου κοιμόμαστε σε βάρδιες αναγκαστικά, εκείνη έχει το «όπλο»της υπομονής, καθώς είναι δασκάλα, και εγώ το χιούμορ, έτσι περνάει ο καιρός στο σπίτι μας.
Από τότε που έγινα γονέας συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει ορατή κόκκινη γραμμή για το τι μπορείς να κάνεις ή τι επιτρέπεται να κουβεντιάσεις με τα παιδιά.
Για μένα ο κανόνας λέει «κάνε αυτό που νιώθεις αρκεί να μην τα βλάπτεις με κανέναν τρόπο».
Οπότε κοιτάζω να είμαι αυθεντικός μαζί τους, να τους μαθαίνω πράγματα αλλά ταυτόχρονα να είμαι ο εαυτός μου καθώς, νομοτελειακά, θα μάθουν και από τη συμπεριφορά μου, όταν, δηλαδή, επικοινωνώ με άλλους τρόπους πέρα από τις λέξεις.
Ξέρω πολύ καλά ότι οι γυναίκες ακόμα δεν απολαμβάνουν οικουμενικής αποδοχής από την κοινωνία, όμως μεγαλώνω τρεις γυναίκες του μέλλοντος μαζί με μια πολύ άξια γυναίκα. Είναι και στο χέρι μου να τις μεγαλώσω με τρόπο που αύριο μεθαύριο θα ξέρουν τι τους αξίζει, θα μπορούν να διεκδικήσουν αλλά και να παρέμβουν στην αδικία με σκοπό να τη σταματήσουν! Επίσης, πιστεύω ότι είναι σημαντικό να τις στηρίξω όταν αποφασίσουν να δοκιμάσουν πράγματα και εμπειρίες άλλωστε και εγώ ό ίδιος πριν γίνω ΙΤ δοκίμασα διάφορα πράγματα που με ενδιέφεραν και οι γονείς μου ήταν παρόντες και υποστηρικτικοί σε αυτή τη διαδικασία.
Τέλος, με ενοχλεί η σκέψη ότι τα κορίτσια μου, αύριο μεθαύριο θα πασχίζουν να «χωρέσουν» σε έναν ρόλο που τους έχει φορέσει η κοινωνία. Θέλω, ελπίζω και εύχομαι αυτά που τους μαθαίνω εγώ και η μαμά τους να είναι αρκετά ώστε να πατήσουν πάνω και να κάνουν τις δικές τους επιλογές και τα δικά τους λάθη
γιατί για να έρθει η εξέλιξη χρειάζεται να δοκιμάσεις ξανά και ξανά και η δοκιμή δεν είναι ποτέ μια ευθεία….