Είμαι μισός Ολλανδός (Άμστερνταμ) και μισός Έλληνας (Πειραιάς) συνεπώς έχω μεγαλώσει με δύο λιμάνια μέσα στην ψυχή μου. Έτσι φρόντισα να προσφέρω ένα γερό συναισθηματικό λιμάνι και για τις κόρες μου οι οποίες είναι πολύ δεμένες από μικρές. Η Αλεξία 25 ετών και η Ελένη 22, αποφάσισαν να ασχοληθούν με την εστίαση και έχουν αφοσιωθεί τα τελευταία χρόνια στο εστιατόριό μας στο Άμστερνταμ.
Σαν πατέρας κέρδισα τον σεβασμό των παιδιών μου με το γέλιο, το παιχνίδι και την αυθεντικότητα.
Δεν πιστεύω στο πρότυπο μπαμπά-μπαμπούλα όπως ήταν ο δικός μου πατέρας σε μια άλλη εποχή, με άλλα γονεϊκά μοντέλα και άλλες ανάγκες. Πάντα μιλάμε ανοιχτά στο σπίτι, είτε εγώ με τη μαμά τους, είτε με εκείνες, είτε όλοι μαζί… Στο κάτω-κάτω όλοι άνθρωποι είμαστε, θα τσακωθούμε που και που, θα φιλιώσουμε, θα κουβεντιάσουμε… Όλα είναι μέσα στη ζωή. Η ελευθερία έκφρασης ήταν πάντα κάτι σημαντικό για εμένα αλλά και κάτι που ήθελα να περάσω στα παιδιά μου. Ίσως έχει να κάνει και με τα δύο λιμάνια… με τον σεβασμό στο διαφορετικό, τον σεβασμό στο «άλλο», τον σεβασμό γενικότερα. Η αποδοχή είναι απαραίτητο συστατικό της ζωής. Είναι κάτι που έμαθα από νωρίς αφού είχα δύο πατρίδες, δύο κουλτούρες και δύο εντελώς διαφορετικούς γονείς. Ουσιαστικά, δεν ένιωσα ποτέ μισός-μισός.
Ήμουν και θα είμαι πάντα και Έλληνας και Ολλανδός και με αυτή την αρχή καλλιέργησα και τα παιδιά μου.
Είμαι πολύ περήφανος που οι κόρες μου είναι δεμένες και αγαπημένες. Είναι κάτι που φαίνεται και στη συνεργασία τους πάνω στη δουλειά. Η μητέρα τους κι εγώ βάλαμε τις βάσεις και τους διδάξαμε, από πολύ νωρίς, την αξία της εργατικότητας. Στη συνέχεια βέβαια, εξελίχθηκαν και από μόνες τους και πλέον, συμπληρώνουν η μία την άλλη. Ο σεβασμός που τρέφουν για το μαγαζί τις κάνει να είναι ταγμένες στην ποιότητα. Η Αλεξία είναι στο σέρβις και έχει μεγάλο ταλέντο στο να υποδέχεται κόσμο και να σε κάνει να μη θες να φύγεις και η Ελένη είναι η άξια μαγείρισσα που σε κρατάει στο μαγαζί με τις γεύσεις της. Η Ελένη ήταν μαζί μου στην κουζίνα από μικρή και θαύμαζα τη δεξιοτεχνία του Σεφ στα μικρά της χεράκια.
Η μεγάλη μου κόρη είχε μια ατυχία στο Πανεπιστήμιο το πρώτο έτος, καθώς οι βαθμοί της δεν ήταν αρκετά καλοί και έπρεπε να σταματήσει. Ήταν μια δύσκολη συνθήκη όπου χρειάστηκε να της θυμίσω τι σημαίνει αποτυχία και επιτυχία. Επιτυχία δεν είναι απαραίτητα οι καλοί βαθμοί όμως είναι σίγουρα επιτυχία να νιώθεις γεμάτος από τις επιλογές σου!
Επιτυχία είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις είτε είσαι CEO, είτε είσαι ταμίας σούπερ μάρκετ.
Επιτυχία είναι να έχεις βρει αυτό που θες πραγματικά και να σέβεσαι το χέρι που σε ταΐζει.
Όσο το σκέφτομαι πιστεύω ότι η αστείρευτη συναισθηματική μου παρουσία όσο τα κορίτσια μεγάλωναν, απέδωσε. Με έζησαν να χτίζω την επιχείρησή μου σιγά σιγά χωρίς να έχει σημασία από που έρχομαι. Συμμετείχαν στα πάντα και έμαθαν από νωρίς ότι η εργασία είναι μεράκι και πως το «διαφορετικό» δεν είναι κακό. Έτσι όταν θα έρθει η ώρα να κάνουν επιλογές ζωής, θα πατήσουν γερά στα πόδια τους και θα «ανθίσουν», χωρίς φόβο και αναστολές!