Ομολογώ ότι στην οικογένειά μας δεν έχουμε τίτλους ευγενείας αλλά εγώ είμαι προνομιούχος στο σπίτι. Δεν είμαι απλώς το μοναδικό αρσενικό ανάμεσα στη γυναίκα μου και στις τρεις κόρες μου αλλά απολαμβάνω και τον μοναδικό τίτλο του… «Διατηρητέου»! Ναι, είμαι αυτός ακριβώς!
Είμαι ο σύζυγος της Κας Μαρίνας και ο μπαμπάς της Ευτυχίας (39), της Δήμητρας (37) και της Μελίνας (25).
Είμαι ο μπαμπάς που απέκτησε οικογένεια νωρίς στη ζωή και έτσι, εκείνες ακολούθησαν εμένα στα πρώτα βήματα της καριέρας μου και εγώ ακολούθησα τις γυναίκες καθώς μεγάλωναν και ωρίμαζαν πλάι μου. Είμαι καθηγητής και η δουλειά μου μας πήγε στην Αμερική για κάποια χρόνια, γεγονός καθοριστικό για την οικογένεια. Το σοκ ήταν μεγάλο για όλους μας, ειδικά για τα μεγάλα μου κορίτσια που έπρεπε σε τρυφερή ηλικία να μάθουν μια άγνωστη σε αυτές γλώσσα σε ένα τελείως ξένο περιβάλλον.
Εγώ ως «διατηρητέος» έχω την ανάγκη για ζύμωση, σκέψη και ανάλυση, συνήθειες που απαιτούν χρόνο. Η σύζυγος είναι πιο άμεση στη σκέψη της, στις αντιδράσεις της και στον τρόπο που πράττει. Ακούγεται σαν μέσα στο σπίτι να συνυπήρχαν τα 2 άκρα του εκκρεμούς και έτσι είναι, μάλιστα αυτή η συνθήκη ήταν ο θεμέλιος λίθος για το μεγάλωμα των κοριτσιών μας.
Πιστεύω ότι για να πατήσουν γερά στα πόδια τους σήμερα απλώς παρατήρησαν πώς διαχειριζόμασταν εγώ με την μητέρα τους τα δύσκολα, τα εύκολα, τη ζωή γενικότερα…
Βλέπετε, από το άσπρο έως το μαύρο υπάρχει ένα μεγάλο φάσμα γκρι. Πάνω στον διάλογο ή στην διαφωνία κάνουν την εμφάνισή τους διάφορες αποχρώσεις. Έτσι, οι κόρες μας κατάλαβαν από νωρίς την αξία του να είσαι διαφορετικός αλλά να μπαίνεις στη μάχη της ζωής ως ομάδα.
Βεβαίως, παράλληλα με τα όποια βήματα της καριέρας μου τους παρείχαμε πάντα ένα πλαίσιο. Ως εκπαιδευτικοί και οι δύο είχαμε τα αντανακλαστικά να αφήνουμε χώρο έκφρασης βάσει της προσωπικότητας της κάθεμίας αλλά και να είμαστε βράχοι στις δύσκολες στροφές.
Μου είναι δύσκολο να μιλήσω αποκλειστικά για την δική μου σχέση με τις κόρες μου γιατί δεν μπορώ να πω ότι ήμουν όσο παρών όσο η μητέρα τους. Επιπλέον, στην πορεία κατάλαβα ότι κάνοντας ό,τι μπορώ για την οικογένειά μου κάτι θα δώσει στα κορίτσια μου. Μπορεί η προσφορά μου στην καθημερινότητα να ήταν «επικουρική» όμως μέσα μου γνωρίζω πολύ καλά ότι ως ομάδα,
εγώ με την μητέρα τους, λειτουργήσαμε ως ένα πολύ καλό και υγιές πρότυπο γι’ αυτές
και σήμερα το βλέπουμε από το πόσο ισορροπημένες είναι. Ειδικά όταν οι δύο μεγάλες κατάφεραν το ίδιο με την δική τους οικογένεια. Είμαι περήφανος για την οικογένειά μου. Όχι μόνο για το πως ο καθένας βρήκε τη θέση του σε μια πολυμελή οικογένεια αλλά και για την εξέλιξη του καθένα στη ζωή!
