Αισθάνομαι ότι η κοινωνία στη Σουηδία έχει μια πολύ ρηχή πλευρά. Εδώ και δεκαετίες υπάρχει έντονη τάση για μίμηση συμπεριφορών και συνηθειών από τις ΗΠΑ που πλέον έχουν εμπεδωθεί και είναι η νόρμα εδώ. Όλες οι μόδες με τα reality τηλεπαιχνίδια, τους Instagrammers και τα συναφή δε με πείθουν, είναι τόσο ρηχά και τόσο εφήμερα που δεν αποτελούν εφόδιο για το μέλλον των παιδιών μας. Τα πραγματικά εφόδια βρίσκονται στο συναίσθημα και στις σχέσεις που χτίζουμε με άλλους ανθρώπους. Δεν θέλω με τίποτα η Τζέινι (6,5) να γίνει ρηχή.
Θέλω να τις μεταδώσω την αξία της φιλίας, την αξία του βάθους των σχέσεων και του πολύπλοκου κόσμου των διαφορετικών συναισθημάτων.
Καθώς μεγαλώνει βλέπω ότι σε κάθε ηλικία χρειάζεται να έχω άλλη προσέγγιση μαζί της, όμως, παραμένω, πάντα, αναλυτικός και μου αρέσει να εξηγώ όσο κουραστικό και αν ακούγεται.
Όταν ήταν μικρότερη, που μόλις είχε αρχίσει να κοινωνικοποιείται στο πλαίσιο ενός άτυπου σχολείου που έχουμε εδώ στην Σουηδία, διαπίστωσα ότι προκειμένου να ανήκει σε μια παρέα ή ομάδα παιδιών έκανε πράγματα που δεν της άρεσαν και δεν τα ήθελε. Τότε της εξήγησα ότι πρώτα πρέπει να ακούει τη δική της εσωτερική φωνή και να κάνει πράγματα που ευχαριστούν την ίδια. Σε βάθος χρόνου το κατέκτησε και με έκανε πολύ χαρούμενο. Σήμερα που είναι 6,5 ετών, επί της ουσίας, έχουμε την ίδια κουβέντα όμως με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες. Για παράδειγμα, όταν γυρνάει σπίτι από ένα playdate και μιλάει απότομα στη μαμά της ή σε μένα προσπαθώ να τη βοηθήσω να καταλάβει ότι μόλις μιμήθηκε αφιλτράριστα μια συμπεριφορά που απορρόφησε από κάπου αλλού-όχι από το σπίτι μας-και άρα δεν ακούει το δικό της συναίσθημα και τη δική της εσωτερική φωνή…
Κάπως έτσι, με την πάροδο των χρόνων την καθοδηγώ για να μπορεί να ερμηνεύει και να εξωτερικεύει τα συναισθήματά της, να γνωρίζει τον εαυτό της καλύτερα και σε τέτοιο βάθος που να ξέρει τα όριά της. Βασικά, η έγνοια μου, ως πατέρας ενός κοριτσιού στη Σουηδία του σήμερα, είναι να έχει την αυτοεκτίμηση ώστε να αμυνθεί σε μεγαλύτερους κινδύνους που ελλοχεύουν όπως είναι τα ναρκωτικά. Όταν θα αρχίσει πλέον να βγαίνει μόνη της το να προσελκύσει τα λάθος αγόρια ή παρέες με περιθωριοποιημένες συμπεριφορές (όπως τα ναρκωτικά) είναι κάτι που με αγχώνει. Η κουλτούρα του εφήμερου και του ρηχού σε συνδυασμό με τις άσχημες πλευρές της κοινωνίας εδώ με κάνουν να θέλω να την θωρακίσω πολύ-πολύ καλά.
Θέλω να της δίνω παραδείγματα ανθρώπων που σημάδεψαν τον πολιτισμό ή την ιστορία της χώρας στην οποία ζούμε ικανά να επηρεάσουν ένα κορίτσι 6,5 ετών, να μπορεί να ταυτιστεί και να λειτουργήσουν ως αντίβαρο στην όποια περσόνα-πρότυπο ενός reality.
Δύσκολη η δουλειά… και για τον μπαμπά και για την Τζείνι!