Αν είχα αγόρι θα είχα μεγαλύτερη ανάγκη να είμαι φίλος παρά μπαμπάς.
Σήμερα, έχω δύο κόρες, την Όλγα (8) και την Ελένη (5). Είμαι πολύ προστατευτικός μαζί τους και αυτό που με προβληματίζει είναι η μετάβαση στην εφηβεία. Τι θα απογίνει η σχέση μας τότε; Θα με αποδέχονται; Θα απομακρυνθούν; Θα θέλουν να ακούσουν τις συμβουλές μου; Ξέρω ότι τα κορίτσια όσο μεγαλώνουν προσκολλώνται πιο πολύ στη μαμά λόγω φύλου. Όμως, θα μου πουν αν τις πειράξει κάποιος; Θα μου πουν τα αισθηματικά τους; Εγώ ρωτάω, δεν έχω πρόβλημα, αλλά η Όλγα έχει ήδη αρχίσει να ντρέπεται…
Παρόλο που θα ήθελα το τρίτο παιδί να είναι αγόρι, στους φίλους μου εξηγώ ότι μόνο όταν κάνουν κόρες θα καταλάβουν τι εστί μπαμπάς!
Προφανώς δεν μετανιώνω για τα κορίτσια μου, τα υπεραγαπώ εξίσου, το καθένα για τα χαρίσματά του. Καμαρώνω ιδιαίτερα όταν ακούω ότι τα κορίτσια μου είναι και καλά παιδιά και καλές μαθήτριες. Η Όλγα με γεμίζει υπερηφάνεια με τους φοβερούς βαθμούς που φέρνει στο σπίτι και από την άλλη, η Ελένη με τη δοτικότητα της και την προθυμία της να βοηθήσει τα παιδιά της τάξης και τη δασκάλα με κάνουν να νιώθω ότι εγώ και η σύζυγός μου έχουμε πετύχει το βασικό μας στόχο:
να γίνουν ευτυχισμένες και καλοί άνθρωποι ανεξάρτητα από το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν στο μέλλον.
Ίσως φταίει που είναι και οι δύο ζυγοί…βέβαια και ο ωροσκόπος παίζει ρόλο! Αστειεύομαι… Θέλω να είμαι κοντά στα κορίτσια μου σε όλα, από το διάβασμα μέχρι τις εξωσχολικές δραστηριότητες και την τακτοποίηση του δωματίου τους. Το κάνω να φαίνεται παιχνίδι και έτσι συνεργαζόμαστε καλά. Ο κορωναϊός τις έφερε πιο κοντά με αποτέλεσμα να μειωθεί η ανταγωνιστικότητα μεταξύ τους, αφήστε δε που η μικρή όσο μεγαλώνει διεκδικεί το χώρο της με μεγαλύτερη ένταση.
Βέβαια, όταν δεν με ακούν υψώνω καμιά φωνή αλλά τότε είναι που στεναχωριέμαι πολύ. Δε λέω, έχω κι εγώ τα όριά μου αλλά όταν τις βλέπω να κάνουν ένα βηματάκι προς τα πίσω καθώς τους φωνάζω νιώθω μια μαχαιριά στην καρδιά. Η δυνατή φωνή που έχω είναι αρκετή για να κάνει την δουλειά της, ούτε βήμα παραπέρα, ούτε στον ποπό που λέει ο λόγος…
Ο πόνος των παιδιών είναι κάτι που με στενοχωρεί, είτε είναι ψυχικός είτε σωματικός.
Όταν είχαμε την μεγάλη στο νοσοκομείο ή όταν ήταν μωρά και πέρασαν βρογχοπνευμονία με έκανε να συνειδητοποιήσω με τρόμο, πόσο αβοήθητα μπορεί είναι. Έπρεπε να τα ξυπνάμε για μάσκα με εισπνοές και για να τους παρέχουμε την υπόλοιπη θεραπεία. Θυμάμαι ακόμα, τον πόνο και τον φόβο που μοιραζόμουν μαζί τους όταν η μεγάλη έκανε ενέσεις και όταν της έπαιρναν αίμα για τις απαραίτητες εξετάσεις. Ο πόνος των παιδιών είναι κάτι που απλώς δεν μπορώ να διαχειριστώ.