Η σχέση μου με την κόρη μου ξεκίνησε ως εξής… Ήταν πριν από περίπου 25 χρόνια όταν η Μίνα ήταν 2,5 ετών και είχαν έρθει με τη μαμά της να με πάρουν με το αυτοκίνητο από το γραφείο για να πάμε εκδρομή το σαββατοκύριακο. Στη διαδρομή από την Αθήνα μέχρι την Κόρινθο κρατούσε τα μάτια της κλειστά με τα χεράκια της και δεν έβγαζε κουβέντα. Από την Κόρινθο μέχρι την Τρίπολη μιλούσε μόνο στη μαμά της και από την Τρίπολη και μετά απευθυνόταν σε μένα μόνο μέσω της μαμά της. Αυτός ήταν ο πρόλογος της σχέσης μας. Ήταν ο προάγγελος του τι επρόκειτο να συμβεί μεταξύ μας!
Όταν γνώρισα τη μαμά της Μίνας ήταν πολύ μικρή κι εγώ ακόμα δεν είχα γίνει πατέρας. Σε εκείνη τη διαδρομή δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω. Επέλεξα να μην πω τίποτα και απλώς να της αφήσω χώρο να εκφραστεί για να καταλάβω τι είχε εκείνη ανάγκη. Έτσι κάνω και αφότου έγινα ο μπαμπάς του βιολογικού μου παιδιού. Το ένστικτό μου με καθοδηγεί και είμαι πάντα πηγαίος και ειλικρινής. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είμαι ένας πολύ καλός μπαμπάς!
Η γονεϊκότητα μου ταίριαξε και μάλιστα το συνειδητοποίησα πολύ νωρίς και έτσι έμεινα σπίτι με τα παιδιά μου για κάποια χρόνια.
Η σχέση μου με την κόρη μου δεν ήταν ποτέ εύκολη, έγιναν λάθη… Για να φτάσουμε σήμερα να μιλάμε ανοιχτά ο ένας στον άλλον έκανα και κάναμε μεγάλη προσπάθεια. Εκείνη έπρεπε να δεχτεί μερικές κοσμογονικές αλλαγές στη ζωή της σε μια πολύ εύθραυστη ηλικία κι εγώ έπρεπε να ανακαλύψω τον… τροχό. Όχι μόνο δεν είχα μπούσουλα ή προηγούμενη εμπειρία αλλά στα μάτια του κοριτσιού αυτού ήμουν το 3ο πρόσωπο. Ήταν μια μπερδεμένη ιστορία όπου η Μίνα κλήθηκε να μεγαλώσει απότομα.
Πρώτα ήταν ο χωρισμός των γονιών της, μετά ήρθα εγώ και μετά ο αδελφός της.
Ωρίμασα κι εγώ στο τέλος μέσα από την συνύπαρξη με τη Μίνα και τη μαμά της, μέσα από την πλήρη απασχόληση με τα παιδιά μου τα πρώτα χρόνια, μέσα από μάχες, τσακωμούς και δυσκολίες. Την αποδέχτηκα γι’ αυτό που είναι και σήμερα προχωράμε μαζί. Δε μένουμε πια κάτω από την ίδια στέγη αλλά αν δεν τη δω έστω και μια μέρα της εβδομάδας το παίρνω κατάκαρδα. Η μαμά της λέει ότι είμαστε ίδιοι και ότι έχουμε την ίδια αίσθηση του χιούμορ. Εγώ από την πλευρά μου νιώθω γεμάτος και χαίρομαι πολύ που μου εμπιστεύεται τα προσωπικά της πριν καν τα μοιραστεί με τη μαμά της.
Πάντα με φανταζόμουν αγορο-πατέρα αλλά η ζωή μου έφερε και μια κόρη.
Τα παιδιά είναι ευλογία αλλά χρειάζονται φροντίδα και προσοχή. Είναι τόσα τα πράγματα που μπορούν να πάνε στραβά και να τους επηρεάσουν εφ’ όρου ζωής που δεν μπορώ να τα αντιμετωπίσω σαν ένα επαγγελματικό project που δεν ευδοκίμησε. Άλλωστε δεν επιτρέπω εύκολα στον εαυτό μου τα λάθη, επομένως προτιμώ να βάλω τα δυνατά μου με τα παιδιά μου και να τους δώσω ό,τι εφόδια έχω παρά να είμαι απών και να έχω το ρόλο του «κουβαλητή» στο σπίτι.