Η γονεϊκότητα είναι μια εντελώς διαφορετική εμπειρία σήμερα από ότι στη γενιά των δικών μου γονιών. Τότε, τα όρια ήταν πολύ πιο στενά και δεν «επιτρεπόταν» η μεγάλη οικειότητα ή η τρυφερότητα. Σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά, που είμαι πλέον γονέας, είμαι πολύ τρυφερός και όχι μόνο το απολαμβάνω αλλά βλέπω και θετικό αντίκτυπο στην κόρη μου, Ζωή (10). Όλο αυτό μου επιτρέπει να την χαίρομαι καθώς μεγαλώνει!
Τα παιδιά χρειάζονται όρια αλλά έχουν ανάγκη και από αγκαλιά και «επιθέσεις αγάπης» όπως τις αποκαλώ εγώ χαριτολογώντας.
Δε γίνεται να γνωρίσεις τα παιδιά σου χωρίς να τσαλακωθείς μαζί τους και να συναντηθείς κάπου στη μέση σε αυτό το αόρατο φάσμα που λέγεται γονεϊκότητα. Μάλιστα, αυτή η διαδικασία, εμένα, με έχει φέρει πιο κοντά σε μένα, στο ποιος θέλω να είμαι σαν πατέρας και φυσικά στο παιδί μου.
Επιπλέον, είμαι πιο ελεύθερος ως πατέρας σήμερα παρά ως παιδί κάποτε.
Είμαι περήφανος και για τη Ζωή και για τη σχέση μας!
Παρακολουθώντας τη Ζωή να μεγαλώνει παρατηρώ ότι είναι ένα υπεύθυνο αλλά και ευαίσθητο πλάσμα που θέλει να είναι δίκαιη στις σχέσεις της. Σε αυτό έχει παίξει ρόλο και το σχολείο αλλά το βασικότερο πλαίσιο όπου μπαίνουν τα θεμέλια για την ολοκλήρωση μιας προσωπικότητας είναι το σπίτι. Επομένως ήταν κι αυτό ένα στοιχείο που μου έδωσε ώθηση να είμαι κοντά της.
Τώρα που και ο γιος μου είναι στο Λύκειο μπαίνω στη διαδικασία να αναρωτηθώ τι θα κάνει στο μέλλον. Ακόμα η ίδια δεν έχει εκφράσει κάποια προτίμηση πέρα από αυτά που κατά καιρούς αποφασίζουν και ξε-αποφασίζουν τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Αυτό που σίγουρα θα ήθελα να της περάσω είναι ότι η επιλογή της στην Γ’ λυκείου δε χρειάζεται να την δεσμεύσει δια βίου ή να την «καθηλώσει»στη ζωήτης. Δεν είναι εύκολο να κατασταλάξει κανείς στα δεκαεπτά του για το τι αγαπάει να κάνει, τι τον γεμίζει και τι του συμπληρώνει την προσωπικότητα με τέτοιο τρόπο που να θέλει να ζήσει από αυτό.
Το βλέπω και από εμένα, σπούδασα κάτι, μετά εξάσκησα κάτι άλλο και κατέληξα να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα.
Το θεωρώ ευλογία και εν τέλει αυτό θέλω να περάσω και στη Ζωή.
