Πάντα ήθελα να είμαι πατέρας μιας κόρης… Αυτή η ευχή πραγματοποιήθηκε όταν γνώρισα τη μαμά της Άννας. Ήξερα ότι είναι ο άνθρωπός μου και το γεγονός ότι είχε ένα παιδί με κάποιον άλλο δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα για μένα. Ίσα-ίσα, ήταν μια ευτυχής συγκυρία!
Θυμάμαι τη μέρα που μου σύστησε την Άννα η μαμά της. Αν και 4 ετών κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι είναι ένας δυνατός χαρακτήρας που, είτε θα σε συμπαθήσει με την πρώτη είτε όχι, και δε θα υπάρξουν πισωγυρίσματα. Είναι σημαντικό ότι υπήρχε η αντίληψη και από τις δύο πλευρές ότι κανείς δεν αποτελεί απειλή για τον άλλον. Δεν μπήκα στη ζωή τους για να αντικαταστήσω τον βιολογικό πατέρα. Εξ’ αρχής όμως να θέλαμε να είμαστε όλοι μια οικογένεια.
Όλα τα στοιχεία και οι χαρακτήρες έκαναν… κλικ.
Σήμερα η Άννα είναι 14 και έχει ήδη πολλές εμπειρίες στο «βιογραφικό» της. Είναι παιδί χωρισμένων γονιών που από πολύ τρυφερή ηλικία μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα σε δύο διαφορετικά σπίτια με τελείως διαφορετική κουλτούρα. Εγώ έχω το ρόλο του μεσάζοντα και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό καθώς αυτό μου επιτρέπει και να έχω σχέση με το παιδί αλλά και να κρατώ τις ισορροπίες. Δεν είναι πάντα εύκολο, υπάρχουν τριβές αλλά είμαι στην εξαιρετικά ευχάριστη θέση να πω ότι αποτελώ μαζί με τη μαμά της μια σταθερά και ένα ασφαλές πλαίσιο για εκείνην και αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο!
Η Άννα είναι ένα κλειστό παιδί και θα μιλήσει μόνο αν θέλει πραγματικά κάτι να μοιραστεί. Εγώ από την άλλη πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να δίνουμε χώρο και ελευθερίες στα παιδιά. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου χτίσαμε μια δική μας σχέση, γεμάτη από παγωτά, βόλτες, κολύμπι, Ice Tea, συζητήσεις, διαφωνίες αλλά και όνειρα για το μέλλον σαν οικογένεια.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αυτό το κομμάτι της κοινής μας ζωής είναι σαν ένας ασταμάτητος χορός!
Υπάρχουν βήματα, πλαίσιο δηλαδή, αλλά ταυτόχρονα μπορούμε να εκφράζουμε το συναίσθημά μας, υπάρχει ρυθμός, κανόνες δηλαδή, και ταυτόχρονα χώρος για αυτοσχεδιασμό. Επί της ουσίας αυτό που θέλω η Άννα να είναι ο εαυτός της και αυτό είναι μια συνθήκη που δεν αλλάζω με τίποτα.
