Είμαι ο μπαμπάς της Κλεοπάτρας (4 ετών) και της Αθηνάς (6,5 ετών). Περιβάλλομαι από γυναίκες κι είμαι ευτυχισμένος! Στον οικογενειακό μου περίγυρο έχω 8 γυναίκες, η μητέρα μου, οι αδελφές μου, η γυναίκα μου και οι κόρες μου.
Έχω μεγαλώσει με αυτές και πιστεύω ότι έχω το «χάρισμα» να τις καταλαβαίνω και να επικοινωνώ μαζί τους.
Είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους η Κλεοπάτρα και η Αθηνά. Η μικρή, μάλλον, έχει πιο πολλά στοιχεία από την οικογένεια της μαμάς και η μεγάλη από τη δική μου. Επίσης, ενώ έχουν μικρή διαφορά ηλικίας, η μία έχει αρχίσει δειλά να πονηρεύει, συγκριτικά με την άλλη, να μεγαλώνει. Όμως, όλα αυτά δεν με εμποδίζουν από το να κάνω μια προσπάθεια, από καρδιάς, ώστε να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί τους και να τις κάνω να ξεχνούν τις οθόνες. Παρόλο που η δουλειά μου δεν μου επιτρέπει να είμαι κοντά τους όλη μέρα, η ώρα που έχω μαζί τους είναι χρυσός.
Τις παρατηρώ από τότε που η γυναίκα μου τις έφερε στον κόσμο.
Θέλω να καταλαβαίνω τις ανάγκες τους και να παρατηρώ τις δεξιότητές τους, ανάλογα με την ηλικιακή τους φάση, για να μπορώ να τους δίνω ερεθίσματα που δεν μπορεί μία οθόνη και ταυτόχρονα να τους δείχνω πώς μπορούν να φιλτράρουν τα τόσα μηνύματα, από τα οποία βάλλονται οι σημερινές γενιές, οριοθετώντας έτσι τα «πρέπει», τα «θέλω» και τα «μη».
Τα χέρια μου «πιάνουν» κι έτσι το μυστικό για να περνάμε δημιουργικό χρόνο μαζί είναι τα χειρωνακτικά παιχνίδια δηλαδή οι κατασκευές με ό,τι μέσα-εργαλεία διαθέτουμε στο σπίτι την κάθε στιγμή.
Ταυτίζομαι ως πατέρας με αυτό που είπε κάποτε ο Αριστοτέλης «Να δημιουργείς και δημιουργώντας, να δημιουργείσαι».
Επομένως, καλλιεργώ τις κόρες μου σαν να είναι ο θησαυρός του μέλλοντος.
Επενδύω στις φυσικές τους κλίσεις γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία γνωρίζουν τον εαυτό τους, μαθαίνουν να βάζουν στόχους, να ψάχνουν και να προβληματίζονται. Πιστεύω πως αν έπρεπε να βρω μια συνταγή θα είχε τα παρακάτω συστατικά: α) να είμαι συναισθηματικά κοντά στα παιδιά μου, β) να ξοδεύω, όσο ελεύθερο χρόνο έχω, μαζί τους και γ) να τους προσφέρω ερεθίσματα, πότε καινούργια και πότε παλαιότερα, ώστε να βλέπω και την εξέλιξή τους.
Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν, δεν είναι κτήμα μας.
Παρόλο που δεν υπάρχει σχολή γονέων, όλοι στην πορεία γινόμαστε, αυτός είναι ένας κανόνας που πιστεύω πώς όλοι οι γονείς πρέπει να σεβαστούμε. Όμως, οφείλουμε να τα παρατηρούμε και ως έναν βαθμό να τα ακολουθούμε για να μπορέσουμε να καλύψουμε τις συναισθηματικές τους ανάγκες ώστε όταν έρθει η ώρα να μπορούν να βρουν τον δρόμο τους. Πάνω απ’ όλα, πέραν του ερχομού τους στην ζωή, ο ρόλος μας είναι να δίνουμε τα απαραίτητα εφόδια στα παιδιά μας ώστε να γίνονται ελεύθεροι άνθρωποι, με την ουσιαστική έννοια της λέξεως «ελευθερία».